‘Heintje bedankt!, zong iedereen op zijn uitvaart in het voetbalstadion van NAC.'

Carla had eigenlijk geen idee hoe haar vader zijn uitvaart voor zich zag. ‘Bij ons thuis werd niet gepraat over de dood.’ In eerste instantie wilde ze een locatie regelen met DELA, maar voetbalclub NAC - zijn grote liefde - bood aan de uitvaart op het veld in het stadion te doen.

'Dat was geweldig natuurlijk. Met motoren en een hele stoet zijn we achter zijn kist aangelopen, door het vuurwerk heen, het veld op. De tribune zat vol met vrienden, familieleden, collega’s en supporters die allemaal zongen en klapten toen we binnenliepen. Het was schitterend mooi. Mijn vader hield van een feestje, niet van verdriet.’ 

Een afscheid in het stadion klopte precies

‘Daarna hebben we de vlaggenstokken op zijn kist gelegd, want dat was een ritueel van hem. Na iedere wedstrijd liep hij naar de hoeken van het veld en tilde die vlaggenstokken op. Nou, dan ging het stadion tekeer en zong de hele tribune: ‘Heintje bedankt, Heintje bedankt!’ Het was heel bijzonder om dat tijdens zijn uitvaart nog één keer te doen. Jason, zijn achterkleinkind, pakte een voetbal en ging rondom zijn kist voetballen. Het klopte gewoon allemaal precies.’

Ook na de uitvaart vergat NAC 'Heintje' niet. Aan het begin van iedere wedstrijd houden ze een minuut stilte, speciaal voor hem. En toen er een nieuw plaatje op de seizoenkaart moest komen, riep de hele club: ‘Heintje van Poppel moet erop!’  

Zijn dochter: 'Ik weet niet wat me overkomt. We zijn ‘maar’ een heel gewoon gezinneke uit een volksbuurt en dan gebeurt er dit. Het is raar, maar ook heel bijzonder. Ik wist hoe belangrijk zijn club voor hem was, maar nu weet ik dat dat andersom ook zo is. Hij was niet één van de duizenden, hij was ‘Heintje’ van Poppel, mijn vader'.

De voetbalclub was zijn leven

'Heintje' van Poppel stond altijd voor iedereen klaar: voor zijn club, zijn gezin en de buurt. 'Hij was grappig en een echt gezelligheidsdier, maar op een bepaald moment veranderde dat. Hij raakte verward, was veel afwezig. Dan tikte hij om drie uur ’s nachts in zijn NAC-jas op mijn deur en riep: ‘Carla, breng me naar het stadion!’’

‘Kort nadat mijn moeder overleed, werd mijn vader opgenomen in het ziekenhuis. Hij bleek allemaal kleine tia’s te hebben gehad en werd steeds zieker. ‘We kunnen hem een antibioticakuur geven’, zeiden de artsen op een gegeven moment. ‘Maar we weten niet hoe hij daarvan herstelt.’ ‘Stop er maar mee’, zei ik toen. Hij was compleet van de wereld.’

Haar vader werkte in totaal ruim dertig jaar lang als vrijwillige terreinknecht bij de voetbalclub. ‘Werken, jullie’, riep hij tegen de andere jongens, als ze het volgens hem niet goed deden. De club was zijn leven, hij nam dat heel serieus. Als-ie zou weten wat er na zijn dood allemaal gebeurd is, zou hij heel trots zijn.’

Het grootse afscheid in het stadion van NAC helpt Carla dan ook om de dood van haar geliefde vader een plaatsje te geven. 'Mijn vader heeft altijd hard moeten werken, maar hij heeft een goed leven gehad. Z’n uitvaart was daar een spectaculaire afsluiting van. Als hij van boven mee had kunnen kijken, zou hij het fantastisch hebben gevonden. Dat weet ik zeker.’