‘Vanuit verbinding kan ik het beste afscheid regelen.’

In de making of-video van de Oneindig aandacht-commercial vertelt hij over het moment dat hij voor het eerst aanbelt. ‘Iedere keer opnieuw als ik de straat inrijd en naar de voordeur loop, dan denk ik: met wie zit ik zo aan tafel? Soms zijn het twee mensen maar soms zijn het er ook tien.’

Eerste indruk zodra de voordeur opengaat

‘Zodra ik de straat inrijd, zet ik de muziek zachter en kijk ik naar de huizen. Ik google van tevoren altijd even waar ik moet zijn voor een eerste indruk, zodat ik het minstens herken als ik de straat in rij. Mensen zitten tenslotte vaak naar buiten te kijken en op mij te wachten. Dan wil ik zeker weten dat ik goed zit. Zodra mensen de deur opendoen krijgen ze meteen een eerste indruk van je. Ik realiseer me dat het een moment is van gewogen worden.’

Verbinding vanuit oprechtheid

‘Tijdens de week van een afscheid ben ik echt mét mensen. Ik stap bij hen binnen als Gert; je krijgt mij met al mijn talenten en tekortkomingen. Ik maak vanuit mijn persoon contact en vertel ook mijn eigen verhaal. Niet alle collega's doen dat, maar zo werkt het voor mij. Ik zou er niet anders in willen staan. Ik huil soms ook mee. Als de tranen komen, weet ik dat het niet mijn verdriet is dat eruit komt. Als ik een week met mensen optrek en ik zie hun verdriet, dan raakt me dat. Ik benoem dat dan even en mensen reageren daar eigenlijk altijd goed op.’

Leren van de levens van anderen

‘Ik ontmoet mensen op zo’n specifiek moment. Binnen no time vertellen mensen me dingen waarvan ik weet dat ze die nooit eerder met iemand gedeeld hebben. Ik weet ook door alle verhalen die mensen met me delen dat er zoveel mensen zijn die ruzie hebben met elkaar. Ik denk dat het evenveel moeite kost om boos te blijven op elkaar als om het goed te maken. En ik zie in de praktijk de gevolgen van het níet goedmaken. Dan heb je je punt gemaakt, maar wel de wedstrijd verloren. Ik leer van de levens van anderen en ben er toegeeflijker door geworden.’

Improviseren

‘Een maand of twee geleden was ik bij een familie. Ik had met iedereen een goed contact, maar wat minder met de dochter, die was nog wat gereserveerd. Twee dagen voor de uitvaart zei ze: ‘Gert, het moet perfect zijn’. Ik zei: ‘ik kan niet garanderen dat alles loopt zoals je verwacht, maar ik kan je wel garanderen dat áls er iets gebeurt, ik het oplos’. Weet je, mensen leggen zichzelf vaak zware eisen op omdat ze maar één keer afscheid kunnen nemen. En er gebeuren op zo’n dag ook weleens dingen die je niet in de hand hebt. Op die momenten is het fijn dat ik het complete overzicht heb en mijn improvisatietalent kan gebruiken om alles in goede banen te leiden.’

Waardigheid in kleine momentjes

‘Ook in kleine momenten waar nabestaanden niet bij zijn, hebben wij oneindig aandacht voor de overledene. Op een stil moment poets ik bijvoorbeeld nog even de bril van de overledene, voordat de familie komt voor het rouwbezoek. Ik geloof dat het belangrijk is om gedurende de week rondom de ceremonie, waardigheid te blijven betuigen. Als ik bij een familie kom bij een thuisopbaring, zal ik bijvoorbeeld ook altijd vragen of ik meneer of mevrouw mag zien. Dan stel ik me voor aan de overledene. Ik zeg als ik wegga ook gedag. Doet dat er toe? Weet ik niet, maar ik doe het wel. Ik doe dat ook als er geen nabestaanden met mij in de rouwkamer zijn. Net zoals dat ik die bril nog even poets, of een blouse netjes rechttrek. Het gaat om waardigheid en respect voor de overledene. Want we weten niet of nabestaanden echt weg zijn, en voor de mensen die er nog wél zijn, voelt het alsof hun naaste er nog is. In dit soort momenten en met dit soort gebaren, probeer ik nabestaanden op hun gemak te stellen zodat er een warm gevoel ontstaat. Vanuit die connectie weet ik dat ik hen het beste afscheid kan geven.’